Klik op de bovenstaande foto om het filmfragment te bekijken...

Het duel tussen Achilles en Hector wordt beschouwd als één van de beste gevechtscenes ooit gerealiseerd in de filmgeschiedenis..
Of dat nu zo is, weet ik niet maar als je je een beetje inleeft, is het sowieso indrukwekkend.
Achilles is eigenlijk een halfgod en zo goed als onsterfelijk, hij is ontzettend zelfzeker, zeg maar arrogant en hij respecteert niemand... je kan zijn superioriteit heel goed voelen en ik herken het ook uit de jaren dat ik vechtsport beoefende.
Mensen die geen angst kennen, zijn beangstigend voor wie wel angst kent en dat gevoel is sterk gekoppeld aan gevoelens van onmacht, iets wat in onze maatschappij (denk maar aan de overheid) veel voorkomt.

Bij het kijken naar zo'n filmscène begin ik me dan af te vragen hoe ik me zou voelen en gedragen in een gevecht op leven en dood waar enkel de overwinnaar levend het strijdtoneel zal verlaten.
Ga je nog rustig kunnen blijven als je weet dat bij de minste verkeerde beweging je doorboord zal worden door een zwaard, een speer, een dolk of iets anders scherps?
Doet de angst je verstijven en ben je in staat de focus enkel op je handelen te houden zonder dat je emoties je lichaam lam leggen?
Ben je bang voor de dood?
Vrees je de fysieke pijn van het sterven?
Hoop je dat het snel voorbij zal zijn waardoor je bijna de neiging zou krijgen om alvast te gaan liggen....

Ik vind dat een interessante vraag want je mag nog zo getraind zijn, als de angst overneemt en het reptielenbrein de overhand krijgt, blijft er van al jouw kunde niks meer overeind.
Is dat belangrijk, zal U zich misschien afvragen?
De kans om de dag van vandaag in een zwaardgevecht terecht te komen, is nu niet bepaald heel groot.. en toch...
Het is een interessante gedachteoefening en wel om een heel specifieke reden..
De dood maakt deel uit van het leven maar niet op de manier die we altijd gedacht hebben..
De dood zoals wij ze kennen, overkomt ons.
Ze overvalt ons in onze slaap, ze komt ons halen in een ongeluk, ze zuigt ons leeg in een ziekteproces en ze start haar geniepige campagne vanaf ons 25ste levensjaar wanneer bepaalde cellen zich niet meer vernieuwen..
We worden oud.


Ik was onlangs een week in Portugal aan de kust van de Algarve..
Alhoewel het een werkvakantie was, had ik toch de tijd om enkele dagen langs de machtige rotskliffen te zwerven om getuige te zijn van het eeuwige beuken van de wilde golven op de loodrechte rotswanden.
Loodrechte rotsen vind ik heerlijk maar het beukende water..
.
Ik ben geen watermens.
Ik besta dan wel voor 60 procent uit water maar ik vind water beangstigend.
Gooi me in het midden van de zee overboord en ik hou het waarschijnlijk geen uur vol..
Laat me in het midden van de bergen achter en ik red me wel..
Ik kan er tenminste nog ademen.. en daar zit nu juist de reden waarom het zo belangrijk is te voelen wat jij in het geval van een zwaardduel of een duik overboord in de oceaan zou ervaren.
We leven immers in een holografische realiteit die scripts naar ons toe laat komen die met ons resoneren.. met emoties in ons.. vooral met emoties die we kost wat kost onderdrukken of uit de weg gaan.. zoals angst voor de dood.. angst om te verdrinken.. angst voor water..

Klik op de foto en stel jezelf voor dat jij op die rots staat die gegeseld wordt door de wilde golven. Voel wat het met jou zou doen

Klik op de foto hierboven en stel je voor dat de uitgang van deze grot versperd wordt door het opkomende getij..
Blijf je wachten tot het water weer zakt of duik je de aanstormende golven in?
wat voel je daarbij?

Ik heb in Portugal uren naar de golven gekeken, gezien hoe ze rotsen kapot sloegen, hoe ze grotten lieten vollopen en ik maakte er filmopnames van om later ook goed te kunnen voelen hoe het zou zijn om vast te zitten in een grot aan de kust terwijl het oprukkende getij als een woest leger onstopbaar binnen walst. Want ik wil van die angst voor water af..
Ik wil het water kunnen omarmen.
Ik wil alles in deze realiteit kunnen omarmen totdat ik een moment heb bereikt dat Ik zelf kan beslissen om uit deze realiteit te stappen.. als een Indiaan die de berg opgaat als hij voelt dat zijn tijd gekomen is... maar dan nog beter... als een Indiaan die weet dat wat gedaan diende te worden, ook is gebeurd en daar mag de dood geen spelbreker in zijn.
Ik wil de controle behouden en zolang er angst is om te sterven of angst voor een stukje van deze realiteit, zal het je overkomen en ben je de controle kwijt.
Dus oefen ik nu in het voelen van de angst voor water, de drager van informatie.
Zo droomde ik onlangs nog dat ik in een soort zwemles diende te leren door mijn neus te ademen onder water.
Ik diende met flinke halen door mijn neusgaten het water binnen te snuiven tot diep in mijn longen, te ademen onder water, voorbij de angst, voorbij de diepgewortelde overtuigingen van deze holografische illusie..

En dat kan....
De kwantumvelden theorie heeft ons al geleerd dat materie eigenlijk niet bestaat, toch niet zoals wij ze ervaren, ook water niet.
Materie is niet meer dan een trilling, een agitatie van een kwantumveld en die agitatie veroorzaakt op zijn beurt een elektromagnetisch veld en dat laatste is de frequentie waarop onze hersenen zijn afgesteld.. en daarom vallen we niet door de grond, daarom voelt materie als materie omdat wij het zo interpreteren, omdat wij het zo geloven..
Onze geest is afgestemd op deze velden.. ons hart niet... ...
En als je begrijpt hoe deze werkelijkheid werkt, kan je ze ook gaan beinvloeden en dan verkrijg jij opnieuw de controle en kan je ademen onder water...

ET