De motorpisoloog
MarC MISERIE
Nee, beste lezer! Haal die grijns maar van je smoel want vandaag wordt er niet gelachen!
Ik kom voor de zoveelste keer van het ziekenhuis en alleen al van die geur van al die halfddooie mensen word ik lichtjes misselijk. Dat komt omdat mijn hoog gewaardeerde en nauw aan het hart liggende vriend Marc en medewerker van dit steengoeie blad in de patatten ligt en na drie weken begint dat natuurlijk te stinken…
Drie weken in een ziekenhuis, mensen… drie rottige weken en daar komt nog wel een fruitmandje.. heu maandje bij. Vriend Marc heeft het niet getroffen maar ja, wat wil je? Hij is op een kruispunt een file voorbijgestoken en natuurlijk mag dat eigenlijk niet. Anderzijds mogen bussen ook niet afslaan zonder hun richtingaanwijzers te gebruiken en is hij natuurlijk op die bus gereden. Bussen ‘geven’ niet mee dus ‘maak’ je wat mee. Die goede en hoog gewaarde vriend van me, hij was er niet goed van.
Voor de politie wordt dit ook al geen eenvoudige zaak want hoog ingeschatte vriend weet van niks meer. Flinke klap op kop, hersenen geschud en hij was al gestoord. Het is maar te hopen dat hij nu niet teveel achteruit gaat want dan begrijpt de politie er natuurlijk helemaal niks meer van. Voorbijsteken op een kruispunt is al vreemd maar als je dan nog eens achteruit gaat, klopt er natuurlijk helemaal niks meer.
Speees schuttel
Ja, beste lezer, vallen met een motor is klote, vooral dat landen. Kijk maar naar die mannen van de Space Shuttle. Schieten ze je daar eerst tegen ontzaglijke snelheid de stratosfeer in, laten je daar een beetje misselijk rond de aardbol draaien om je vervolgens tegen een rotvaart naar beneden te laten denderen. Tot hiertoe geen probleem. Ook dat alles overleeft een mens maar tegen 20.000 km/u op zestig kilometer hoogte vinden ze het allemaal ineens weer teveel.. Ik begrijp daar niks van! Dat is even erg als de Everest beklimmen en beneden je nek breken op een vluchtheuvel.
Enfin, fel geapprecieerd Marcje zal een hele poos niet meer moeten gaan werken. Nochtans heeft hij een leuke job. Hij zuigt boten leeg. Dat doet hij op de Nafta waar hij een leidinggevende functie heeft. Niet moeilijk, met al die pijpleidingen omdat schip leeg te zuigen. Maar, geluk heeft ie wel, niet iedereen kan zeggen dat ie z’n kost verdient met pijpen. Ik vind dat dus behoorlijk riskant in dat ziekenhuis met al die verpleegsters.
Niks zo gevaarlijk als een verpleegster zeg ik altijd en ik kan het weten. Ik ben er verdorie met één getrouwd geweest. Staat er daar zo eentje tijdens één van mijn veelvuldige bezoeken bij mijn goede en hoog gewaarde vriend Marc die morfinepomp te vervangen.
Zegt ze nadien doodleuk: Voila, die loopt weer… die pomp dus. Nou, kijk es, dat zeg je dus niet als daar iemand ligt met twee kapotte benen die de eerste maanden helemaal niet zal lopen. Hoe onbehouwen kan een mens zijn. Zeg nou zelf.
Over onbehouwen gesproken. Vraagt zeer beminde vriend Marc me natuurlijk om hem te bezoeken net op een moment dat het daar loopt te sneeuwzeiken, zeker!
Ja zeg, hij heeft natuurlijk makkelijk praten, hij ligt lekker veilig binnen. Hij kan geen benen meer breken, hij heeft ze allemaal al gebroken.
Je zou verdorie nog onder een lawine terechtkomen tijdens zo’n noodweer. Een lawine is misschien wat veel gezegd maar van een dowine of een rewine zou ik niks meer verschieten.
Ik vind zo’n ziekenhuisbezoeken trouwens dikwijls heel onnozel. Zo was ie de laatste keer nogal afwezig door de grote hoeveelheid pijn en zo.
Zo’n bezoek bij iemand die afwezig is, is nogal debiel vind ik. Niks is zo stom dan met een aantal mensen rond een leeg bed te staan.
De verpleegsters liepen ook al te zeiken dat ze niet meer wisten waar ze met de bedpan moesten blijven. Nog een geluk dat ze die bedpan bij hadden met al dat gezeik. En dan die dokters die een onderzoek doen op zo’n afwezige patiënt. Man, dat ziet er echt niet uit. Wat zeg ik, zo’n afwezige patiënt zie je gewoon helemaal niet.
Maffen
Maar veel naar opgekekene Marc is blij met bezoek, zo vertelde hij me. Het breekt zijn dag… of het saaie ritme dan toch… Ik snap die kerel niet… Alsof er nog niet genoeg gebroken is…
Maar het wordt nog erger want thuis bij vriendje Marc zijn ze ook al aan ’t breken. Het huis moet verbouwd worden en dat valt dus heel slecht (Marc trouwens ook, sorry). Om maar te zeggen dat in het leven van hoog ingeschatte vriend Marc alles in stukken breekt. Ik moet dus zeker geen vaas bloemen meenemen als ik hem ga bezoeken want daar schiet zeker niks van over.
Maar ik heb er wel een klein beetje medelijden mee. Heel de dag maar wat liggen en ’s nachts niet kunnen slapen omdat je heel de dag al niks hebt gedaan… Jullie weten ongetwijfeld wel wat ik bedoel… het valt (sorry) niet mee. Misschien zijn er wel twee onnozelaars die dit lezen en hem willen helpen met zijn slaapprobleem.
Twee onnozelaars zijn ideaal om mee in bed te kruipen. Het zijn immers twee maffen.
Ja, arme vriend Marc. En het ergst van al is natuurlijk dat ze hem pakweg binnen een maand uit dat ziekenhuis ontslagen, de smeerlappen. Alsof die breuken nog niet erg genoeg zijn, zit ie binnenkort nog zonder werk ook…
Enfin, ik hoop dat ie met dit stukje kan lachen anders loopt (sorry) het nog uit de hand of gaat (oeps) het nog mis. Ik zeg altijd maar dat goed vrienden hebben op zo’n moment belangrijk is. Dan valt… heu alles nog wel mee en gaan… hmm de benen van goed en hoog gewaarde vriend Marc nog heel lang mee…
O ja, even terzijde nog vertellen dat ik een nieuw lief heb, een tandartsassistente. Nu heb ik helemaal geen tijd meer om nog een motorpisoloog te maken, andere afspraken trouwens ook niet. Mijn afsprakenschema is drukker dan ooit. Ik vind gewoon geen enkel gaatje meer…
Enfin, ik ga jullie dus niet meer lastig val… Godverdomme!
Uw Goeroe,
Erik Tanghe