Ik ben momenteel na het overlijden van mijn moeder op vakantie in Zwitserland..
even weg van alles en na een dieptepunt hoort een piek te komen en pieken heb je genoeg in Zwitserland.
Bovendien ben ik m'n hart verloren in de bergen en alhoewel ik het niet kwijt ben, leek het me wel wat om het terug te vinden en leek het me nuttig om mezelf helemaal te confronteren met de magie en de zuivering van grote hoogtes.

Het getal 68

Zwitserland heeft iets met het getal 68.
Alles kost er minstens 68 Zwitserse Franc en een Zwitserse franc is momenteel ietsje meer dan een euro..
Een kabelbaantje naar boven?
68 euro.
Tripje met de boot over het meer 68 euro.
Treinticketje naar boven?
68 euro maar het kan ook oplopen tot 230 euro als je naar het hoogste punt van Europa wil.
230 euro voor een treinritje van 1 uur!
En ja, het is er mooi maar bij deze prijs wordt het wel een schoonheid gereserveerd voor de happy few en dat is minder mooi...



Dualiteit

Heel die focus op geld creert een ongelijkheid, een dualiteit tussen wie het kan betalen en wie niet.
Wie rijk is, krijgt de mooiste plekken te zien, de ander blijft maar beneden en kijkt kwijlend naar boven naar een wereld die hij alleen kent van de overal aanwezige affiches in de straten.
Jungfraubahn, Top of Europe..
Top of the bill.. een flinke bill trouwens.

Die ongelijkheid maakt me boos want heel deze realiteit, onze wereld, staat vol van ongelijkheid en dualiteit.
De ene mens is gezond en de andere is ziek.
De ene is sterk, de andere is zwak
De ene is slim, de ander iets minder begaafd
De ene woont in een land met mogelijkheden, de ander komt terecht in een dorre woestijn...
Het ouder wordingsproces creert ook weer die ongelijkheid.
Hij die oud is, heeft hulp nodig en hij die erg jong is, kan het ook niet alleen.

Het hele ouderwordingproces lijkt wel in het leven geroepen om de ongelijkheid te vergroten en de mens in dualiteit te houden en dat lukt heel aardig.



Gelijkwaardigheid

Nu ik na een lange afwezigheid opnieuw in de bergen ben, begin ik te begrijpen waar mijn liefde voor grote hoogtes vandaan komt.
Immers, als je naar boven gaat naar plekken waar geen kabelbaan of trein je heen kunnen brengen en je aangewezen bent op je benen, dan wordt plots iedereen wel gelijk.
Hoog in de bergen waar de beschaving stopt, houdt ook de ongelijkheid op.

Of je nu arm of rijk bent, slim of minder intelligent, iedereen dient dezelfde inspanning te leveren om stap voor stap hogerop te komen.
Er geldt maar één regel.. je bent getraind of je bent het niet maar de hoeveelheid zweet is in regel gelijk voor iedereen en die gelijkheid vind ik heerlijk.
Je mag boven op een berg de mooiste kleding hebben, de duurste rugzak.. puffen doen we allemaal en de beloning is voor iedereen gelijk.



En wat voor een beloning!
De schoonheid van de bergen is onovertroffen.
De puurheid ervan is koud, meedogenloos en hartverwarmend tegelijkertijd.

Paplepel

Nu mag ik mezelf best een ervaren bergbeklimmer noemen.
De bergen zijn er met de paplepel van thuis uit bij me ingegoten en ik ken de kneepjes van het vak en de gevaren van het bewegen op grote hoogte.
Alhoewel dat bewegen op het randje best z'n charme heeft, merk ik dat er onder die fascinatie en die onweerstaanbare aantrekking nog een ander gevoel sluimert.
Onder de euforie die me overneemt als ik een berg zie en me aan de armen van de zwaartekracht wil ontrekken, schuilt een door merg en been snijdende eenzaamheid.

De eerste week van mijn verblijf in Zwitserland was Ik er samen met vriendin Jarka en haar twee kids en alhoewel ik toen ook af en toe alleen de bergen introk, was het gevoel van eenzaamheid minder voelbaar want er was iemand die beneden op me wachtte of op z'n minst wist waar ik ergens hing.
Nu ik alleen ben, word ik keihard geconfronteerd met dat dieper liggende gevoel van eenzaamheid en daar ben ik blij om want ik kan eindelijk duiden wat er me al heel mijn leven parten speelt.




Alleen

Zo was ik twee dagen geleden nog op weg naar een bergtop en de route liep best lastig langsheen diepe ravijnen waar een misstap flinke gevolgen kan hebben.
Bovendien viel m'n telefoon uit en was ik dus sowieso op mezelf aangewezen.
Het was een berg waar zo goed als niemand komt en geen mens wist waar ik uithing..
Ondanks de extreme desolate schoonheid, voelde ik diep vanbinnen dat onduidelijke gevoel zinderen..

Ik was alleen.
Ik was zo verrekte alleen...

En dat gevoel had niet zozeer te maken met het feit dat Jarka met haar kids terug in Nederland was.
Het had ook niet te maken met het feit dat mijn moeder er niet meer is want het was een gevoel dat ik al ken vanaf ik geboren ben.
Het was het eenzame gevoel om hier alleen aanwezig te zijn in een realteit die op z'n zachtst gezegd vreemd en zelfs bedreigend voor me is.
En ik spreek niet voor mij alleen.

We voelen ons allemaal verward en onzeker in deze realiteit en we gaan op zoek naar houvast, naar structuren, regels, wetten, een vaste baan, zekerheid, een partner, een lief, een huwelijk, kinderen, een levensverzekering..
dit alles om toch maar niet te voelen hoe alleen en hoe vervreemd we ons hier voelen.
Die eenzaamheid camoefleren we op nog andere manieren.
We zoeken een sport die je met meerdere kan doen, we zitten op facebook, delen dingen op twitter en Instagram om toch maar niet het gevoel te krijgen dat je alleen bent.



Zo binnen, zo buiten

Het holografische karakter van deze werkelijkheid zorgt ervoor dat de aard van deze werkelijkheid resoneert met jouw emoties en overtuigingen.
Zo ben ik steeds de bergen ingetrokken omdat het meedogenloze karakter van die bergen resoneerde met mijn gevoel van eenzaamheid.
Het kwam op me af en Ik zocht het op omdat ik het diep vanbinnen al kende.
Ik had er een hekel aan maar tegelijk was het een stuk van mezelf dat ik nog niet helemaal had onderkend en dat diende afgewerkt te worden.

Zelfs mijn diepe drang om alles op mijn pad te fotograferen, is te herleiden naar het neutraliseren van die eenzaamheid.
Je maakt foto's voor een ander... om een ander te tonen waar je bent geweest en wat je hebt gedaan.
Het camoefleert jouw eenzaamheid.
Vraag je maar eens ten diepste af waarom jij iets of jezelf fotografeert.
Stel je maar eens eerlijk de vraag vanuit welke emotie jij zaken post of facebook, een foto van jezelf of van een plek waar je bent geweest laat zien aan een ander.
Je wil gezien worden want zo weet dat je niet alleen bent.

Informatieoverdracht

Je bent alleen en je bent het altijd geweest..
Laat het tot je doordringen dat deze werkelijkheid een illusie is waarin jij alleen aanwezig bent en voel net daardoor hoe waardevol contact met anderen is.
Die contacten zijn quantum fysisch gezien niet echt mogelijk in deze werkelijkheid want quantumfysich gezien kan je iemand anders zelfs niet aanraken maar het gevoel is er en de communicatie of noem het informatieoverdracht tussen twee mensen of laat ons het bewustzijnswezens noemen is in deze werkelijkheid zo ontzettend waardevol.

Ik ben hier aanwezig in mijn realiteit.

Jullie zijn hier allemaal aanwezig in jullie eigen realiteit en af en toe komen we elkaar tegen, kruisen onze paden en raken stukjes van onze hologrammen elkaar en die ontmoetingen, die uitwisselingen van energie en informatie maken deze werkelijkheid bewuster, mooier en brengen ze naar een grotere hoogte en daar zijn die bergen van Zwitserland alleen maar een afspiegeling van..
een hele mooie afspiegeling...



Ik stuur jullie een knuffel met koude wangen vanop grote hoogte en als jullie me nu even willen excuseren..
ik ga nog een berg beklimmen...

ET