Ik wens helemaal niks voor 2024 want wensen werkt niet.. integendeel...
Wensen benadrukken zelfs het feit dat het er nog niet is want als het er al zou zijn, dien je het natuurlijk niet meer te wensen..
Wens me dus alsjeblieft geen geluk of voorspoed..

en ik ga jullie uitleggen waarom het absoluut geen zin heeft om te wensen door te beginnen met jullie een voorval te vertellen dat pas nog gebeurde.
Ik ben in mijn leven twee maal getrouwd geweest en evenveel keren gescheiden..
De redenen en oorzaken zijn nu niet zo belangrijk.. de emotionele gevolgen omtrent die gebeurtenissen wel.

Tijdens het tweede huwelijk zat ik immers financieel aan de grond. Ik had zware problemen met de belastingen en alles werd me afgenomen..
Ik leefde als een halve misdadiger ondergedoken en ik voelde me bedreigd door allerlei diensten van de overheid..

Ex

Nu, dik 15 jaar later zijn al die problemen achter de rug en heb ik niet zoveel contact meer met mijn tweede echtgenoot..
Ze runt momenteel een hotel in Oost-Vlaanderen en ze heeft het druk.
Tot ze me onlangs vroeg om een paar klusjes in haar hotel te komen uitvoeren.
Ze had een paar op maat gemaakte TV kastjes nodig en omdat ze weet dat ik nogal handig ben, nodigde ze me uit.
We hadden ellkaar al een heel tijd niet gezien en ik vertrok met een dubbel gevoel naar Oost-Vlaanderen... blij om haar terug te zien maar diep vanbinnen zitten natuurlijk nog die herinneringen aan minder fijne tijden van geldproblemen, controles, etc..
En wat gebeurt er.. op mijn rit erheen gaat er een waarschuwingslampje van mijn auto branden dat duidt op problemen met het inspuitsysteem van de motor en word ik geflitst omdat ik enkele kilometers te snel reed.



Ik had me voorgenomen om goed bij mezelf te blijven en me niet te laten meeslepen in herinneringen van de overheid als vijand en een levenshouding dat de wereld je kost wat kost wil naaien.
Het was belangrijk om op een neutrale manier bij haar te zijn zonder eventuele gebeurtenissen te laten aanhaken op vervelende herinneringen... en toch gebeurde het al bij mijn vertrek.. niet dat het me verbaasde maar ik was boos op mezelf.
Nadat ik geflitst was, ging ik goed voelen wat dat flitsen met me deed, voelde de fysieke gewaarwording van woede en frustratie om zo de gevolgen van deze gebeurtenis zoveel mogelijk te beperken en er zeker niet voor te zorgen dat het een begin van een negatieve rollercoaster zou zijn.

Resonantie

De dag zelf verliep verder best goed al kwamen herinneringen als vervelend zoemende muggen voortdurend voorbij..
Je kan je dan wel afschermen maar je verstand pikt voortdurend informatie op uit deze holografische werkelijkheid en dat is soms knap vervelend.
Bovendien wordt het bewustzijn van een ander mens in jouw holografische werkelijkheid geprojecteerd en dat bewustzijn kan de informatie die bij jou binnen komt nog eens gaan versterken.. en als je niet oplet, ga je lekker in resonantie met de ander en hoe closer met elkaar, in heden of verleden, hoe sneller dat ook gebeurt.

Zo rijden we rond de middag even naar de doehetzelf zaak met haar auto en welk waarschuwingslampje gaat er in haar auto branden denk je?
Juist ja.. problemen met het inspuitprobleem al heeft zij wel een ander merk van wagen..
Gewoon heel toevallig?
Vergeet het maar.. resonantie heet dat.


Ik ben de volgende dag blij dat ik naar huis kan.
Mijn ex kan altijd op me rekenen maar haar wereld is niet meer de mijne en de invloed ervan buiten houden, is niet altijd eenvoudig..
Zo komt ze twee weken later bij me op bezoek omdat we samen ergens heen moeten.
En wat komt de postbode brengen, precies 1 uur alvorens ik haar ga oppikken aan het treinstation?
De afrekening van de boete...

Hoe groot is de kans dat die rekening in m'n bus wordt gedropt, net voordat ik mijn ex terugzie terwijl dat zo ongeveer 1 x per jaar gebeurt?
Opnieuw resonantie..
Ik zou zelfs durven beweren dat wanneer mijn ex me niet nog es bezocht zou hebben, ik de afrekening van die boete misschien nooit ontvangen zou hebben want onbewust haakten zaken uit het verleden weer aan, veroorzaakte emoties en haalde een resonerende realiteit naar me toe.
'Dat kan niet'
'Die brief was sowieso onderweg!' roept de nuchtere mens.
'En toch gebeurt het...' denkt diegene die voelt hoe het holografische principe van onze werkelijkheid niet anders kan dan spiegelen vanuit de verzameling van oneindig aantal mogelijkheden die onze realiteit bezit.
Oneindige mogelijkheden want flitscamera's zijn niet altijd actief en ik werd net ingehaald door een andere wagen dus had die boete net zo goed voor die ander kunnen zijn. Ik benadruk het nogmaals... oneindige mogelijkheden...
Maar ook de emoties rondom die boete ging ik goed doorvoelen en mijn ex stond er op dat zij het betaalde.
Niet dat ik haar dat vroeg maar als je negatieve emoties gaat transformeren door ze o.a. te voelen en ze daardoor frequentieel te wijzigen, gaat deze werkelijkheid een uitkomst spiegelen die logischerwijze niet meer resoneert met die gevoelens omdat die er niet meer zijn..
Er ontstaat een mogelijkheid die geen frustratie meer veroorzaakt want het spiegelen met die frustratie kan niet meer...

En zo kan ik honderden voorbeelden noemen hoe je niet zozeer je eigen realiteit creëert maar wel het universum zo gaat draaien dat er zich een mogelijkheid ontvouwt die met jouw staat van zijn resoneert.
Zit je nog vol razernij, zal je flink mogen betalen. Is de razernij verdwenen, komt de rekening niet of wordt ze bv door iemand anders betaald.

Kinderen

Deze week kwam ook mijn dochter bij me op bezoek met haar drie kids en dat betekent voor mij altijd een middagje sporten.
Met de twee oudste van 5 en 3 jaar lig ik dan immers heel de namiddag te lopen, te springen, te gillen, te rollebolllen, idioot te doen, bekken te trekken en jezelf vooral niet serieus nemen... kind zijn...
Heerlijk is dat!
En dat is vooral fijn omdat je op zo'n moment helemaal in het nu bent, je niet dient te voldoen aan verwachtingen of patronen die je als volwassene denkt te moeten volgen of voldoen..
Het is helemaal ok om debiel te doen want op zo'n moment hoef je je helemaal geen zorgen te maken wat anderen van je denken..
De kinderen vinden het geweldig als ik de complete domme oerdebiel uithang.
Who cares... kinderen leven in het nu omdat hun verstand nog niet de bovenhand heeft genomen..
De oudste die nu vijf is, vind het geweldig om met mij te vechten.. zolang ik hem laat winnen dan toch... en dat verlangen om te vechten, hoeft niet eens negatief te zijn..
Voor een kind en vooral voor een jongen, is het een uiting van de ontwikkeling van zijn krijgerskantje.. de kracht van zijn lichaam, een manier om zich fysiek sterk te voelen in deze realiteit.. en als ik daarvoor 25 maal tegen de vlakte moet gaan als een echte looser, is dat helemaal prima en meteen een goeie manier om mijn eigen ego opzij te zetten.. :-)



Vechten hoeft dus helemaal niet in te druisen tegen bewustzijn.. integendeel..
Het kan een goeie manier zijn om je energie te leren kanaliseren.
Tegen de wereld vechten is dan weer wel fout want je schaadt enkel jezelf als je boos bent op de wereld.
De wereld zal je enkel meer redenen geven om boos te zijn..
A never ending story..

Tradities breken

Dus ik hoef jullie voor 2024 helemaal niks te wensen want dat haalt niks uit.. integendeel want ik bevestig wat er niet is.. en wat komt, hangt toch van jullie af..
Tradities zoals dat gelukkig Nieuwjaar wensen, zijn er om gebroken te worden.. zoals het omzagen van Kerstbomen want als je buiten de traditie durft te kijken, kan je niet anders dan toegeven dat het compleet idioot is.
De lichtjes van de Kerstboom zijn een afspiegeling van de twinkelende sterren die doorheen de ondergesneeuwde dennenbomen buiten oplichten maar om daarvoor jaarlijks 120 miljoen dennenbomen om te hakken om dat beeld ook binnenshuis te kunnen creëren, is compleet debiel en heel anders debiel dan met je kinderen de Jan Lul uit te hangen..