We hebben als mens allemaal één ding gemeen.
We bevinden ons in een lichaam en dat lichaam werd gedurende negen maanden gedragen door een wezen dat ons mee voorbereid en beënvloed heeft op het bestaan in deze werkelijkheid. Dat wezen dat ons gedragen heeft, is onze moeder en die hebben we op de één of andere manier allemaal...
De moederschoot is ais als het ware een poort naar deze wereld.. voor iedereen..
Het is de enige manier om hier te komen en het is ons eerste contact, onze eerste fysieke kennismaking met dit aardse bestaan.
Die poort, die doorgang is erg bepalend voor het leven dat je hier op aarde zal leiden en het verblijf in de moederschoot is voor de meeste onder ons bepalender dan studies en/of latere levenservaringen.

Mijn moeder ligt momenteel op sterven.
Nadat ze aan de beterhand was na haar kankerdiagnose, heeft een ongewenste éénmalige bestraling haar te diep geduwd.

Je moeder verliezen is een ingrijpende gebeurtenis want het haalt een stuk houvast bij je weg.
Je moeder is immers iets wat er altijd is, ver weg of dichtbij, goeie of slechte band.. ze is er wel.
Ze is de eerste zekerheid die je ervaart als je hier aanbelandt.
Dat wegvallen van dat stuk houvast bezorgt diegene die achterblijft een gevoel van ontreddering, eenzaamheid en kwetsbaarheid.
Je laatste redmiddel, je achterban is immers niet meer.
Het is een stuk van je persoonlijkheid dat plots wordt afgenomen en die persoonlijkheid is een erg hardnekkig iets om van je af te schudden..

Over schudden gesproken...



Ik herinner me nog heel goed hoe ik een twintigtal jaren geleden zwaar ten val kwam tijdens een motorrally doorheen de woestijn.
Ik sprong tegen 120 km/u over een zandduin heen en toen ik zwevend door de lucht zag dat er achter de duin een blok versteende zand van 2 meter onvermijdelijk op me lag te wachten, wist ik dat ik me flink ging pijn doen.

Net voor ik met een rotvaart van m'n motor werd geslingerd en met m'n hoofd het zand in dook, kon ik maar één ding roepen...
'Moeder!'
echt.. Ik riep het niet hardop maar ik riep het wel.
Ik riep het wezen dat mij op deze wereld had gezet ter hulp omdat ergens diep vanbinnen hoopte dat zij mij het leven kon schenken of doen behouden.
En net zoals zij mij toen niet heeft kunnen redden, kan ik dat bij haar nu ook niet.
Haar menselijke ervaring in deze werkelijkheid loopt ten einde en met alle toewijding en inzichten heb ik daar niks aan kunnen veranderen en zakt de grond voor een stuk onder me weg.
En die grond zakt niet onder me weg omdat ik voel dat ik gefaald heb maar wel omdat ik voel dat het niet klopt en dat ik op hetgeen wat niet klopt, nog geen grip heb.

Dat wij ons op een bepaald moment, gewild of ongewild losmaken uit deze werkelijkheid is niet meer dan logisch maar de manier waarop daar weiger ik nog langer aan mee te doen.
Menselijke aftakeling of mooi verbloemd gezegd het ouderwordingsproces is niet meer dan een moedwillige schrijffout in de taal van deze illusionaire werkelijkheid.
Een paar dagen geleden vertelde mijn moeder me op een morgen dat ze voelde dat ze ging doodgaan en dat het goed was geweest.. dat het een goeie manier was om zo te vertrekken en dat wanneer ik haar nog iets wilde zeggen, ik het best op dat moment kon vertellen vooraleer het te laat was.
En het enige wat ik haar wilde vertellen.. nee , het enige wat ik wilde uitschreeuwen was dat het niet goed was geweest, dat het geen goeie manier is om te sterven, om met een uitgemergeld lichaam uit deze wereld te stappen... dat het mensonterend is om toe te geven aan een lichaamsproces dat niet bij ons hoort.. 'Iedereen wordt oud en iedereen gaat dood' hoor ik jullie roepen.
'Sterven begint vanaf de geboorte' is nog zo'n goeie insteker.
Nou, ik doe daar dus niet meer aan mee.



Een test met fruitvliegjes heeft aangetoond dat fruitvliegjes die worden blootgesteld aan dode soortgenoten ook zelf veel vroeger komen te overlijden.
Stel dat we kinderen zouden opvoeden zonder ze ooit in contact te brengen met oude mensen.
Zouden zij dan ook langer leven of misschien zelfs niet oud worden?
En stel dat ik morgen een manier vind om dit blokkerende script, deze verrekte invoeging in onze holografische werkelijkheid te omzeilen.. zou ik het dan wereldkundig maken?
Zou ik een youtubefilmpje maken met de uitleg hoe je niet meer oud hoeft te worden en te sterven?
Zou de mensheid de veel grotere kennis die we zouden vergaren gedurende een veel langer leven op een goede manier weten te gebruiken of zouden we opnieuw wijsheid verruilen voor machtsmisbruik en eigenbelang?
Zijn we klaar om eeuwig te leven?
Want weet dat het sterven ons tegen houdt om deze werkelijkheid helemaal te doorgronden en dat we door het sterven niet de tijd hebben om helemaal te begrijpen hoe we het falen van het menselijke ras op deze planeet tot een einde kunnen brengen.



Dat wegvallen van die zekerheid, van dat houvast in je leven heeft gelukkig wel één erg groot voordeel.
Het brengt je immers dichter bij jezelf.
Je hoeft je niet meer te spiegelen, noch te vergelijken, te meten, te voldoen of stukken van jezelf te projecteren op je moeder.
Je kan niet meer rekenen noch terugvallen op.
Je kan niet meer vertellen hoe het met je gaat en hopen een trotse blik of goedkeuring als reactie op je verhalen.
Je staat er alleen voor en je wordt in volle glorie geconfronteerd met jezelf en de wereld om je heen. Je bent alleen.
Je bent het altijd geweest maar nu zie je het pas echt.

Goeie reis, ma.. dank voor het dragen en we zien elkaar aan de andere kant...

Je zoon Erik

PS: en nee, ik hoef geen berichtjes die me sterkte wensen, ik hoef geen medeleven dat alleen maar een lijden zou bevestigen. Ik lijd niet.. ik leid.

ET